Hola!

​

Vandaag is het eindelijk zover: de lange maanden, weken, en uiteindelijk nog maar dagen wachten zijn verleden tijd! Ik vertrek naar Bolivia! In dit eerste bericht zal ik jullie een beetje meer vertellen over wat, waar en waarom ik dit eigenlijk doe. Aan allen die dit lezen, wees welgekomen.

​

Ik droom al heel lang van een uitwisseling, sinds ik in het eerste middelbaar een boek las over een meisje dat naar India ging, liet dit idee me niet meer los. Mijn mama had toen ze even oud was als ik zelf een studente uit Amerika te gast, en via via hoor je altijd wel van mensen die op zo'n jaar de tijd van hun leven hebben beleefd. Dus na veel opzoeken, zagen, en overleggen, schreef ik me vorige zomer in. Doorheen het jaar heb ik twee weekends meegedaan: 1 met het comité ZAN (Zuid-Antwerpen), toen ik nog ingeschreven was in het programma voor een schooljaar, en 1 met studenten uit heel Vlaanderen, voor het universiteitsprogramma waarop ik ben overgestapt. Het hele verhaal van het landen kiezen en hoe moeilijk dit was ga ik jullie besparen, maar lang verhaal kort: ik ben nu ingeschreven voor een universiteitsprogramma in Bolivia.

​

Dit programma houdt in Bolivia in dat ik eerst een paar maanden (tot November ongeveer) mijn laatste jaar middelbaar terug zal afmaken, dan heb ik grote vakantie, en dan begin ik aan een universiteit. (De zomer valt rond januari daar, vandaar de 'rare' indeling.) In welke richting ik terechtkom weet ik niet, en maakt me ook niet echt uit. Het gaat me echt puur om de ervaring, dus sorry mensen die altijd heel verbaasd zijn als ik dat zeg, maar je moet je er maar even bij neerleggen (; .

​

Een van de lastigste dingen in de voorbereidende tijd was het wachten op een gastgezin. Rondom je hoor je van veel mensen die al een gezin hebben, terwijl ik maar zielig wachtend elke dag mijn mail nakeek, hopend op nieuws... Zonder succes. Begin juli bekeek ik, volgens mijn routine, 's ochtends halfslapend mijn mail en EINDELIJK stond daar een vreemde, Boliviaans klinkende naam als afzender! Deze mail was van Belén. Zij is mijn contactpersoon daar, en liet me weten dat ik naar Santa Cruz zou gaan! Ik was natuurlijk heel blij met dit nieuws, hoewel ik liever iets hoger had gezeten (ik kan niet goed tegen de warmte...). In ieder geval: vanaf nu werd alles écht! Ik kreeg pas een paar weken later nieuws van mijn gastgezin: mijn gastmama heet Claudia, een supervriendelijke vrouw die me tot nu toe al geweldig heeft geholpen en altijd bereid is om advies te geven of vragen te beantwoorden. Een klein lastig (maar wel logisch) detail is dat ze geen woord Engels kan, en ik dus de eerste weken met handen en voeten alles ga moeten uitdrukken. "Het zal wal beter zijn om mijn Spaans snel te leren." (Bedankt, familie en vrienden voor deze wijze raad.) Claudia heeft nog een dochter die een jaar jonger is dan ik, maar zij gaat zelf op uitwisseling, dus ik zal helaas geen zus hebben. (Het leven is toch niet eerlijk, ik wou altijd al een zusje hebben...)

​

Nu al het afscheid nemen van iedereen achter de rug is, rest me alleen nog de stress en de enorme zin om er gewoon aan te beginnen! Ik ga mijn best doen hier zo veel mogelijk op te schrijven, maar ik kan niets beloven... (;

​

Ik ga jullie missen, tot over een jaar!

​

XXX 

Elena