Hoihoi!

​

Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor het late eerste bericht, ik had het geschreven, maar kreeg het niet gepubliceerd. (Omdat ik zo dom ben om niet op de knop publiceren te drukken, oeps (; )

​

Mijn eerste week hier zit er nu op, en wat is er veel gebeurd! Ik zal proberen het een beetje te ordenen per onderdeel, maar mijn excuses als het wat chaotisch is.

​

​

School

Maandag moest ik naar school voor een soort intakegesprek met allemaal directie en andere belangrijke personen. Normaal mocht ik die dag ook al naar de les, maar omdat ik een document vergeten was moest ik nog wachten tot dinsdag. Ik zit hier terug in het 6de middelbaar, maar dat zijn wel mensen van het jaar 2000, dus een jaartje jonger (wat geen probleem is natuurlijk). Ze zijn allemaal zó vriendelijk en open! In het begin was het een beetje ongemakkelijk omdat ik er niets van verstond en dus ook nogal moeilijk vriendjes kon maken, maar nu weet iedereen dat ze tegen mij liefst iets trager en met minder accent moeten praten.  Mijn minwoordenboekje is intussen mijn beste vriend. Gelukkig begrijpen ze het allemaal wel, en willen ze nog steeds allemaal mijn vriend zijn. Want geloof mij, in mijn school was ik (vooral de eerste dagen) dé attractie van het jaar! In de gang kwam iedereen hallo zeggen, en ik denk dat zowat de hele school mijn naam kent. (Ik weet ook niet hoe, maar elke keer als ik iemands naam vraag, hoeven ze het niet terug te vragen omdat ze die van mij al kennen...)

​

De lessen zijn echt helemaal anders dan in België! Iedereen praat, staat gewoon recht tijdens de les, roept door de klas... Ze doen eigenlijk gewoon alles behalve opletten... En de leerkrachten zeggen er zelfs niet van! Echt waar, er was gisteren een test van wiskunde bezig en ik had pas door dat het een test was toen ze op het einde van de les hun papier moesten afgeven: ze werkten allemaal samen met elkaar of met hun gsm. Maar ergens is het wel leuker zo voor mij, ik versta sowieso niets van de lessen, dan kan ik beter een beetje mopjes proberen ontcijferen, scheldwoorden leren of aanleren en vragen over België beantwoorden dan me in de klas te zitten vervelen :D.

​

Ik heb, zoals ik al zei, al wel wat vrienden kunnen maken. We zitten met 15 (met mij erbij 16) personen in de klas en als nieuwkomer is dat wel aangenamer, omdat je iedereen dan beter kent. Ik was de tweede dag al bij een meisje (Moira) thuis uitgenodigd voor een film! (Waar ik helaas niet naartoe kon, maar toch wel fijn dat ik gevraagd was.) De volgende dag ben ik dan wel met haar en Alejandro, haar vriendje, gaan middageten in 'Ventura Mall', een soort Wijnegem Shoppingcenter maar dan populairder. Door Enrique ben ik dan weer uitgenodigd voor een feestje, omdat ik nu al bekend sta als een alcoholieker... (ik heb nog niets gedronken hoor, ze vinden het gewoon raar dat de leeftijd vanaf wanneer je alcohol mag consumeren in België 16 is.) De meeste mensen zijn hier veel fysieker dan in België in een vriendschap, knuffels en zo zijn veel 'normaler' dan bij ons. Ze betrekken me wel meteen meer bij het hele gebeuren, ik kan soms al mee mopjes verstaan en lachen om wat er gezegd wordt! Of soms roddelen ze gewoon over mij terwijl ik erbij zit omdat ze weten dat ik dat toch niet kan verstaan (als mopje welteverstaan), en lachen ze daarna met mij omdat ik (hoogstwaarschijnlijk) met een heel dwaas hoofd rond zit te kijken :D

​

Familie

Ze zeggen dat je op een AFSjaar door drie fases moet gaan: de eerste is het moment dat alles nieuw en leuk is en dat je voor altijd daar wilt blijven. De tweede is dat alles tegenvalt en je toch kleine rare dingetjes ontdekt die je tegenstaan. De derde fase tenslotte is hoe je alles moet relativeren, en je van het land gaat houden zoals het is, met zijn kleine gebreken erbij. Ik heb deze drie fases in het klein al meegemaakt mijn eerste drie dagen. De eerste dag in La paz en onderweg was geweldig, maar dan was het heel ongemakkelijk bij mijn gastfamilie... Maar nu gaat alles echt super! Ik voel me al vrij goed thuis en kan ook al meer praten met Claudia, wat alles veel gemakkelijker maakt. Claudia's vriend (David) is er ook heel vaak, dus dan is er ook wat meer leven in huis dan als het enkel wij tweetjes zouden zijn. Met mijn gastzus Cristina kom ik ook heel goed overweg, maar die woont met haar gezin ergens anders. Ze heeft me al wel een paar keer ergens mee naartoe genomen om te eten of zo dus dat was wel gezellig. En ze is een van de weinige personen tegen wie ik echt volzinnen Engels kan praten, wat ook wel goed doet bij momenten.

 

Ik ben deze zondag voor de tweede keer in mijn leven naar een zondagsmis geweest! Dat was euhm... laten we het 'een belevenis' noemen. Een groot deel van de tijd waande ik me eerder bij een popconcert van een beroemde band dan in een mis (:! De mis vond plaats in een soort sporthal die een beetje versierd was, met vanvoor een groot podium en nog iets hoger een podium voor de band. De muziek knalde door de zaal en iedereen zong en klapte en bewoog mee met hun handen naar de lucht gericht, ik moet toegeven dat ze echt wel toegewijd zijn! Die momenten vond ik best wel leuk (en de liedjes waren best catchy), maar van de echte Bijbelteksten verstond ik dan weer niet veel. Omdat het zo vroeg was (weer om 7 uur vertrekken) ben ik een paar keer bijna in slaap gevallen, oeps! (Wat ik trouwens echt niet wilde, ik weet ook dat dat heel onrespectvol is...) In ieder geval, ik denk dat ik het bij 1 keer ga houden (:. (Ik mag zelf kiezen of ik nog wil gaan of niet.)

 

Taal

In het begin was het natuurlijk heel lastig, maar ik begin stilaan meer te verstaan! Ik heb wel het accent van Santa Cruz al duizendmaal vervloekt. Wie komt er in godsnaam op het idee "hé, laten we vanaf nu gewoon de 's' en een paar andere klanken niet uitspreken!"? En blijkbaar vonden de andere stadsgenootjes dat een goed plan, want zo geschiedde. Als voorbeeld: het heeft even geduurd voor ik doorhad dat Oscar van mijn klas Oscar heette, omdat iedereen gewoon 'Ohkah' zegt... (Excuses aan alle mensen op deze planeet die echt Ohkah heten, neem het niet te persoonlijk.) 

Sommige dagen lukt het beter met mijn taal dan andere, en meestal 's avonds ook beter dan 's ochtends. Maar ik kan intussen wel eenvoudige zinnen maken en een gesprek voeren met 1 of 2 personen. In een grote groep is alles dan wel weer om zeep, dan zit ik gewoon en lach ik een beetje ofzo. Of ik pas mijn verschillende intonaties van het woord 'sí' toe: je hebt vragende sí, bevestigende sí, ikweetnietwatergebeurtmaarikzeggewoonja-sí, en zo kan ik nog wel even doorgaan... Ik zal er ooit wel komen (;

 

De stad

Intussen ken ik al een paar plekken in de stad, maar het blijft moeilijk om de weg te vinden. Alles is bereikbaar met de micro (als je de juiste neemt tenminste), een soort klein busje waar je op en af kan wanneer je wilt. Er rijden echt heel veel micro's rond, en ze zijn ook nog eens heel goedkoop! Een klein minpuntje is dat ze rijden als gekken, maar dat is blijkbaar de norm hier in het verkeer... Het verkeer omschrijft een beetje de manier  van leven hier, veel losser en soms een beetje chaotisch, maar het werkt wel. En op een of andere manier bevalt het me wel (:. Deze 'lossere' manier van leven betekent dan ook weer losser met afval, waardoor de straten er vrij vuil bij liggen helaas...

 

In het midden van de stad ligt de 'Plaza de 24 Septiembre', het hoofdplein met de kathedraal. Het is echt keimooi daar, en ik kom er graag. Er is altijd wel volk, vooral op zondagavond is het gezellig druk. Dan lopen er nog meer verkopers rond en staan er overal kraampjes en hangt er een zalige sfeer. Ik ben ook 2 keer naar het centrum geweest met Tom, een vriend van AFS uit Duitsland. Hij is nog blonder en bleker dan ik, dus samen zien we er échte toeristen uit. Dat merken de andere mensen op het plein natuurlijk ook, dus de eerste keer dat we er zaten hebben we wel 6 (!!) interviews in het Engels mogen doen, voor schoolgroepjes die hun Engels moesten oefenen in het echte leven. We konden nogal moeilijk 'nee' zeggen, maar na een tijdje werd het wel grappig om nóg eens te antwoorden wat we van Santa Cruz vinden of wat onze lievelingsfilm is. Maar in iedere geval, ik ben blij dat hij hier ook zit, omdat hij in dezelfde situatie zit (of toch min of meer, hij doet vrijwilligerswerk), en we kunnen samen een beetje lachen met alle stommiteiten die we al begaan hebben.

 

Oké ik vermoed dat dit al weer meer dan genoeg is voor deze keer!

Intussen zou de titel beter 'de eerste 2 weken' zijn, maar laten we daar niet te veel aandacht aan besteden... (alsjeblieft?)

Ik ga een poging doen om een paar filmpjes te uploaden bij 'video's', dus hou dat in het oog als je geïnteresseerd bent (:

​

Adióssss!

X Elena

​