Feestdagen | elenainbolivia

Hola!

In deze blog ga ik jullie een beetje meer vertellen over hoe ik mijn december en de feestdagen hier doorgebracht heb.

Graduatie

9 december was het eindelijk zover: ik studeerde voor de tweede keer af van het middelbaar! Na heel veel gedoe en over en weer rijden (want ja, hoe kan het ook anders in Bolivia), had ik mijn toga en hoedje thuis, en kon het aftellen beginnen. De dag op voorhand moesten we al naar school om het allemaal eens te oefenen, zodat we zeker de juiste weg zouden nemen of zo, ik weet het niet... NU moet ik er eerst wel bij vertellen dat ze het hier allemaal veel serieuzer leken te nemen dan in mijn school in België. Kan liggen aan het feit dat we daar met 111 studenten in het laatste jaar zaten, en hier enkel met 16, maar gezien het niveau van mijn school hier leek het me allemaal toch nét een beetje overroepen. Een groot deel ligt ook aan het feit dat zee zich hier graag opkleden, defileren en foto's maken doen ze hier als de besten! (Helemaal iets voor mij met andere woorden...) In ieder geval: de dag van mijn graduatie was dus eindelijk daar.

's Ochtends oefende ik een beetje de tekst van een liedje dat we zouden zingen, om mezelf toch geen complete idioot te laten lijken. 's Middags ging ik dan naar het schoonheidssalon op mijn hoek, om daar 3 uur (!!) lang mijn haar en make-up te laten regelen. De vrouw die mijn make-up deed, kon zich er precies nogal moeilijk overzetten dat tienermeisjes soms een paar onzuiverheden op hun gezicht hebben, en bleef maar proberen me ervan te overtuigen dat ik echt nog eens moest terugkomen voor een reiniging en dat ze 'wondermiddeltjes' had om het állemaal te doen verdwijnen... Tjah, ze zijn hier meestal nogal rechtuit over zo'n dingen, maar ik denk dat ik toch ga passen voor al haar zeepjes en crèmepjes en zo... Uiteindelijk was ze toch tevreden met het resultaat, en kwamen er nog een paar andere werksters (het lijkt alsof ik over mieren praat nu, maar ik weet niet zo goed hoe het anders te verwoorden) rond me staan om me allemaal te bewonderen en foto's te nemen. Dan draaide ze de stoel om en... HELP! Mijn gevoelens waren een mix van 'Hou alsjeblieft je lach in Elena', 'Hoe krijg ik dit in hemelsnaam ooit van mijn gezicht?' en 'Moet ik hier écht mee buitenkomen?'. (Oké, ik overdrijf misschien een kleeinnnn beetje, maar ik voelde me echt niet op mijn gemak.) Dan kwam Tom langs mijn huis, omdat hij de enige van mijn vrienden was die niet op een reis van AFS was of moest werken die avond, en kreeg ik nog een halfuur van lachen en grapjes over me heen. Vanaf nu ga ik door het leven als 'Tiffany', aangenaam.

Over de ceremonie zelf valt niet heel veel te zeggen, enkel een paar grappige momentjes die ik wil meedelen. (En waarvan ik hoop dat ze niet enkel grappig waren in deze situatie, maar ook voor jullie.)
-Tijdens het defileren naar voor, noemden ze van elke student de richting die ze zouden studeren. Ik vermoedde dat ze bij mij niets zouden zeggen, aangezien ze aan mij niets gevraagd hadden. Maar nee: blijkbaar ga ik 'Ingenería ambiental' studeren! (Wat eigenlijk nog wel iets voor mij zou zijn hier, maar hoe komen ze erop?) Ik moest toch wel even moeite doen om niet te beginnen lachen...
-Tijdens de speech van de directrice zei ze dat ze het jaar in 3 woorden kon omschrijven. Alejandro, een van mijn enige vrienden die nog overblijven van het middelbaar, moest daar dan natuurlijk aan toevoegen 'Pagan sus mensuales', waarna ik 5 minuten niet meer bijkwam. (Dit is meer een mopje van het moment, maar ik wilde het zelf graag herinneren, sorry.)
-Tijdens het zingen van het lied op het einde, was ik een van de personen die het vrij goed kende. Dit zag er blijkbaar niet zo uit vanuit het perspectief van Claudia, mijn gastmama. Zij zat te stikken van het lachen op de eerste rij tussen de andere ouders, waardoor ik mezelf heel hard moest inhouden om niet die richting uit te kijken, of het hele lied te verpesten met een lachbui...
-Mijn laatste genante moment tussen deze mensen, kwam dan weer op het eind van de ceremonie. Waarom heb ik niet meer Amerikaanse high school films gekeken? Waarom vertelde niemand me op voorhand dat je zo'n hoedjes niet zo hoog of ver gooit? Tjah... mijn hoedje belandde dus als enige een paar meter voor de rest, kan gebeuren... (Zoek het maar terug op de foto's. Hint: het is niet heel moeilijk, als je zou twijfelen: niet doen.)

Na de ceremonie gingen we naar mijn huis voor een diner, maar hier valt nog het minste van al over te zeggen. Er was wat familie, en 2 vrienden: Tom en Alexis. (Alexis is een meisje dat ik op de dag van de verkiezingen heb leren kennen, haar mama stond achter ons in de rij, we geraakten aan de praat, Alexis dook op, we wisselden nummers en voilà: zo maak je vrienden in Bolivia!) Ik kreeg, tot mijn grote verbazing, vrij veel cadeautjes, dat is blijkbaar de gewoonte hier met het afstuderen...dus dat was een vrij aangename verrassing. (: 's Avonds kwam dan de helse taak om die verdomde make-up van mijn gezicht te krijgen, en dat dan ook nog zonder make-up remover omdat ik zelf nooit de moeite doe om me te schminken... Welja, het was min of meer gelukt. Mijn harde haar kammen was dan weer een ander verhaal, maar een paar dagen later had ik wel weer het gevoel proper te zijn... (;

Kerstmis

Het is eens wat anders: kerst vieren met temperaturen rond de 30 graden... Ik moet toegeven, ik dacht niet dat het toch zo 'normaal' ging aanvoelen. Veel mensen vroegen me of ze hier ook kerst vierden, en of dat dan hetzelfde was en zo. Ja, ze zijn hier ook een Christelijk land, dus ze vieren hier ook gewoon kerst zoals bij ons. Ze zetten ook gewoon een kerstboom, geven ook pakjes en hebben ook lichtjes in de straten hangen. Ze lijken kerstavond zelf zelfs vaak belangrijker te vinden, aangezien ze hier vaak geloviger zijn dan bij ons. Hier volgen een paar kerstverhaaltjes uit Bolivia.

Koekjes

Irene, een van de Duitse meisjes, stelde voor om met zijn alle koekjes te gaan maken in haar huis. Blijkbaar is dit meer een Duitse traditie, dat iedereen samenkomt om te bakken. Dus dat deden we! Of wel... de meisjes bakten, de jongens speelde fifa in de living, omdat ze eindelijk een Playstation hadden... Zoals het een echt Boliviaans rollenpatroon betaamt. Maar geen probleem voor mij, ik vind bakken leuk, dus hoe meer werk voor mij, hoe beter! Tijdens het opkuisen waren we wel de laatste lading koekjes vergeten, dus die zagen er iets donkerder uit dan eerst bedoeld, oeps...

Mede door deze dag en door de kookcursus die ik deed, kwam Claudia op het idee om als cadeautje voor de familie voor iedereen een mandje vol lekkernijen te maken. Dus de volgende zaterdag en zondag (de dagen voor kerstmis) maakten we alles klaar, en het resultaat mocht gezien worden! Helaas is onze oven niet super, en de onderkant van het gebak brandt altijd aan... We hebben dan maar gewoon gedaan alsof dat de bedoeling was... Het was ook een goede gelegenheid om nog eens wat meer bij te praten, aangezien ze vrij veel werkt, dus elke keer dat we samen tijd spenderen doet ons wel goed.

Grijpgrager voor Kerstmis

In de namiddag van de 23ste december was ik met de micro onderweg naar het centrum. Ik had een beetje te veel mee om enkel in mijn handtas te krijgen, dus ik besloot om een linnen tas mee te nemen en daarin mijn handtas te steken. Het was vrij druk op de micro, en ik werd vrij hard geplet tussen alle mensen, dus ik besloot mijn tas voor me te hangen om alles goed in het oog te kunnen houden. Maar toen ik dat deed... was mijn handtas al weg. Ik keek even in paniek om me heen, toen een vrouw me vroeg of ik een zwart handtasje zocht. Ik was opgelucht en zei ja, waarop zij antwoordde dat ze dit had zien vallen op de grond, maar dat het met de beweging van de bus ongeveer een blok terug op straat was gevallen. Een paar andere mensen gaven haar gelijk, waarop ik hen bedankte en uit de bus stapte om te gaan zoeken. Maar hoe langer ik heen en weer liep op straat, hoe duidelijker het me werd hoe dom ik was geweest. Mijn handtas kon helemaal niet uit deze zak vallen, tenzij ik op mijn hoofd was gaan staan. Waarom zouden de mensen pas een blok verder zeggen dat er een handtas uit de bus viel? Was het niet vrij toevallig dat ik zo geplet werd door een hele groep mensen, en mijn handtas net daarna 'gevallen' was? En dit alles net voor kerstmis? Ik trok mijn conclusies dus wel, zeker nadat ik Claudia gebeld had en zij mij ook duidelijk maakte dat het echt wel weg was. Gelukkig zat er niet te veel in: mijn bankkaarten, Belgische identiteitskaart, Afskaart en sleutel ben ik wel kwijt, samen met een pakje zakdoekjes, een lippenstift, ontsmettende handzeep en oordopjes, maar dat was het dan ook. Gelukkig komt mijn reddende Belgische engel Lies eind januari op bezoek, die dus een nieuwe bankkaart kan meenemen. (Want de post hier trekt op niet veel, en dat zou nooit aankomen.) Veel geld ben ik ook niet kwijt, dus al bij al was het vooral even schrikken en boos zijn, maarja, ik ben wel voorzichtiger en slimmer vanaf nu dan.

Familie

Voor de feestdagen kwamen Claudia's papa en zijn twee dochters (dus Claudia's halfzussen) op bezoek, waardoor het gezellig druk was in het huis. Deze twee meisjes zijn een jaar jonger en een jaar ouder dan ik, dus het was fijn om eens leeftijdsgenoten in het huis te hebben! Een paar dagen voor kerstmis gingen Mamimi, Ronald, de twee zussen en ik op 'tocht' door de stad om kerstlichtjes te spotten. De eerste stop was de plaza, die echt gezellig verlicht is dezer dagen. Dan reden we nog naar een paar andere plekken, stapten nog een paar keer uit en geraakten helemaal in de kerstsfeer.

Op kerstavond hadden we een gezellig diner met iedereen die in het huis woont. Tijdens het diner werd er veel gelachen, en de sfeer zat helemaal goed. (Als ik er dan ook nog eens alles van verstaan zou hebben zou het beter geweest zijn, maar ja, je kan niet alles hebben...) We aten vrij laat, zodat we rond 12 uur gedaan waren. Dan werd er voor iedereen een glaasje champagne uitgeschonken en een kleine speech gehouden. Iedereen wenste elkaar uitgebreid een prettig kerstfeest met knuffels en kussen, en erna gingen we naar buiten om vuurwerk af te steken. Het grootste deel van het vuurwerk uit de buurt was helaas al voorbij, omdat we zo lang aan het gelukswensen waren, maar je moet je prioriteiten stellen natuurlijk. Dan gingen we weer naar binnen om de pakjes uit te pakken. Kerstmis is hier meer voor de kinderen, dus enkel mijn neefjes en nichtjes kregen veel cadeautjes. Tamara, Yulenka (ik heb helaas echt geen idee hoe je haar naam schrijft) en ik kregen alledrie een blouseje cadeau. Als ik heel eerlijk mag zijn: ik vond het mijne vrij tot zeer lelijk... Maarja, ik woon wel met die mensen in een huis, en ze gaan dat zien als ik het nooit draag, dus ik heb niet heel veel keuze en wil ook niet ondankbaar lijken. Kerstproblemen...

Kerstdag zelf was vrij rustig: ik skypete met mijn familie in België tijdens hun kerstfeest, had een middagmaal met de restjes van de vorige avond en spendeerde nog wat tijd met mijn familie, maar ik heb niet echt iets bewonderenswaardig te melden.

Nieuwjaar

Om nieuwjaar te vieren besloten we met een groepje vrienden naar Samaipata te gaan, een dorpje op zo'n 3 uur van Santa Cruz. We boekten een hostel dat er vrij gezellig uitzag en werd aanbevolen via Lonely Planet en waren blij dat we nog 10 slaapplekken vonden, aangezien Samaipata een vrij populaire bestemming is voor nieuwjaar. De 30ste vertrokken we dan rond de middag met een klein busje, door de bergen en de bossen naar boven. Hoewel mijn familie me gewaarschuwd had dat het hoger lag (op zo'n 1500 meter) en ik me goed moest insmeren met zonnecrème, en ik deze raad ook opvolgde, ben ik (uiteraard) toch nog als een kreeft teruggekeerd. Het was het wel helemaal waard! Samaipata is vrij klein, maar heeft alles wat je nodig hebt. Er lopen vrij veel hippies rond, en de sfeer is er heel aangenaam en relaxed. Ook is het klimaat er perfect: overdag warm genoeg voor een short, 's nachts koel genoeg om te kunnen slapen. Er was enkel 1 probleem: toen we bij het hostel aankwamen en zeiden dat we plekken geboekt hadden, zei de eigenaar "euhh nee, dat hebben jullie niet gedaan.". Blijkt dus dat hij al jaren geen informatie meer doorkreeg van de site via waar we geboekt hadden. Hij had nog 5 bedden vrij, maar meer niet. Hij gaf wel toestemming om daar buiten te blijven slapen, als we dat wilden. 3 personen kwamen pas de volgende dag, en Leni en Sarah vonden het niet supererg om de nacht door te brengen op de ligstoelen, dus uiteindelijk kwam alles wel goed. Het leukste van al was dat 1 van de twee 'kamers' die nog vrij waren een oud volkswagenbusje was, dat omgebouwd was met een bed achterin, en dat ik daar mocht slapen! Het busje stond wel op een plek waar veel gasten ook voorbij moesten, en mensen kunnen het vaak niet laten om langs de gordijntjes naar binnen te gluren, maar dat namen we er dan maar bij. We brachten de namiddag met een wijntje op de binnenplaats van het hostel door, en 's avonds gingen we rustig een pizza eten op de plaza.

De 30ste besloten we om naar een natuurgebied met watervallen in de buurt te gaan. We zochten een taxi en gingen op weg. Het was wat regenachtig die dag, maar dat hield ons, en nog wat andere Boliviaanse families, niet tegen om toch een duik te nemen onder de watervallen. Het water was zelfs verrassend warm! Ik kon me gee betere laatste dag van het jaar voorstellen: in een tropisch gebied, badend onder de watervallen, zicht op de bergen en tussen mensen die normaal nooit samengekomen zouden zijn, maar die ik toch supergraag zie. Na deze uitstap wilden we een taxi terug nemen, maar net voor we wilden vertrekken kwamen er twee jongens van een groepje dat aan de straatkant zat naar ons toe. "Hey, do you guys want to buy some LSD? We don't have money, but we have that." We hebben hen vriendelijk bedankt, maar daarna vroegen we ons af hoe dat dan juist in zijn werk ging. Hebben ze daar dan in het midden van de bergen wat LSD gekocht zonder na te denken hoe er weer weg te geraken? Of gewoon aan de taxi gevraagd om hen zo ver te brengen als hij kon en dan gehoopt dat ze wat drugsgeïnteresserden in de bergen zouden tegenkomen? Het blijft een raadsel, maar we vonden het stiekem toch een beetje grappig. Het zou me toch ook niet verbazen als de Samaipataanse hippies geïnteresseerd zouden zijn...

In de namiddag hielden we het weer vrij rustig, omdat we wilden wachten op de overige 3 personen die dan zouden aankomen, voor we iets anders zouden doen. Omdat ze nogal lang op zich lieten wachten besloten Tom en ik een wandelingetje te maken door het dorp om wat fruit te zoeken. We kwamen een markt tegen en kochten 2 grote mango's, 12 bananen en 11 appels voor maar 21 bolivianos! (minder dan 3 euro...) Daarmee gingen we dan terug naar het hostel en maakten een fruitsla, omdat we nog steeds geen middageten hadden gehad (aangezien we dachten dat de anderen al tegen de middag zouden aankomen). Tegen 6-7 uur arriveerden ze dan uiteindelijk toch, en nadat iedereen zich geïnstalleerd had (wat voor sommige mensen 'een dekentje op de grond leggen' betekende, gezien het beddenprobleem) gingen we dan naar het centrum om avondeten te zoeken. We hebben dan vrij lang gezocht naar iets waar we met 10 zouden kunnen eten of iets zouden kunnen afhalen, en toen we eindelijk iets gevonden hadden en nét besteld hadden, viel alle elektriciteit in het hele dorp uit. Ik denk dat ze niet zo voorbereid zijn op veel volk, en hoewel het niet verschrikkelijk druk was, was het blijkbaar toch al over de capaciteit. Om een of andere reden kon het restaurant toch nog verder koken met lampjes van gsm's en zo, dus na 20 minuutjes hadden we ons eten al en besloten we toch even terug naar ons hostel te gaan om het op te eten. Daar dronken we wat pintjes, en rond 23:30 vertrokken we naar de plaza om af te tellen voor nieuwjaar. Of dat dachten we toch... Om een of andere reden telden ze hier niet af, dus toen iemands gsm op 00:00 stond, hebben we het dan maar gewoon zo gelaten en zijn we als eersten beginnen vieren. Er was vrij veel vuurwerk en muziek en de sfeer zat helemaal goed. We gingen nog eens even terug naar het hostel om de cake aan te snijden voor Leni, die jarig was. We wilden daarna een feestje zoeken, maar alles wat we tegenkwamen was ofwel op uitnodiging, ofwel iets waarbij je opgekleed moest zijn (en bijna niemand had een kleedje of zo mee), ofwel zonder volk. De avond zelf werd na 1 uur dus niet zo memorabel, en we besloten om terug naar het hostel te gaan om daar nog even te praten.

De meesten wilden op 1 januari liefst tegen de middag naar huis vertrekken, en ik vermoed ook niet dat we voor veel 'attracties' in de buurt een gids gevonden zouden hebben. Ik kom sowieso binnenkort nog wel eens terug om 'el fuerte' te zien, een soort ruïne van een oude stad van onbekende oorsprong, en blijkbaar wel de moeite. Ook is er 'cloud forest' in de buurt, een bos met enorme varens dat meestal in de mist staat. Het is uiteindelijk vrij dichtbij, dus waarom ook niet? We hadden geluk dat we een taxicentrale vonden waar we maar 1 uur op een busje moesten wachten, want op de eerste januari is er meestal niet veel vervoer. En als we hadden besloten om nog een nacht langer te blijven (want daar waren we ook over aan het twijfelen) of geen vervoer hadden gevonden hadden we al helemaal pech gehad: die nacht begon het verschrikkelijk hard te regenen in Santa Cruz. Zo hard dat de zandweg tussen de bergen al helemaal te gevaarlijk werd, op een paar plekken instortte, en de weg die we na de bergen zouden moeten nemen in een rivier veranderde omdat er een soort dam of zo gebroken was. In Santa Cruz zelf was het ook erg, veel straten stonden onder water, en het vervoer lag op veel plekken stil. Op het einde van de dag kwam er op het nieuws dat het 200 liter per m² geregend had die dag... Een goede start van het nieuwe jaar!