Dag iedereen!  

Weer eens sorry dat het zo lang geleden is, ik denk dat dit een patroon gaat worden in al mijn komende blogs. Er was een tijdje niet zo veel speciaals gebeurd, of toch niets om een hele blogpost die het lezen waard was over te schrijven. Dan gebeurt er natuurlijk opeens veel te veel, en hoe langer ik wacht om het op te schrijven, hoe meer en chaotischer het wordt. Dus dan schreef ik maar niets... (; Moraal van het verhaal: ik moet gewoon vaker een blog schrijven voor dit weer voorvalt. Dit gezegd zijnde (want ik hoor het jullie al zuchtend denken): laat ik er maar gewoon aan beginnen! Deze post zal gaan over mijn dagelijkse leventje hier, en een paar dingen die ik het vernoemen waard vond.

​

Algemeen 

Mijn leven hier is stilaan meer 'normaal' aan het worden. Ik ga naar school, heb volleybaltraining, en in het weekend doe ik iets met mijn familie of spreek ik met Tom of de andere Duitsers af. Twee weken na onze aankomst hier, kwamen er nog 4 andere Duitse vrijwilligers via afs aan. Ik kon ze helaas pas na nog twee weken of meer zien, maar intussen hebben we al enkele keren afgesproken en ben ik blij dat ik een vriendengroep heb die eens iets anders spreekt dan enkel Spaans. Oké onderling spreken ze Duits, maar tegen mij gelukkig ook wel Engels. Bereid jullie dus al maar voor op een vlot Duitssprekende Elena bij terugkomst!  

​

Mijn school is nog steeds even passief. De helft komt niet naar de les, en als we dan in de les zitten doen we meestal zo goed als niets. Zelfs de leerkrachten geven weinig om de geziene leerstof, en laten het gewoon maar wat zijn gangetje gaan. Voor mij maakt het natuurlijk niet heel veel uit, omdat ik mijn diploma van België al heb, maar ik maak me soms serieus zorgen over hun leerniveau. (Niet op een betuttelende manier bedoeld, er zitten gewoon oprecht intelligente mensen in mijn klas die zoveel meer aan zouden kunnen.) Voor mijn Spaans en mijn interesse zou het natuurlijk ook leuker zijn om af en toe echt les te hebben, maar ik ga niet klagen. Nu kan ik gewoon praten met mijn vrienden en op die manier mijn Spaans oefenen. (Wat overigens steeds beter lukt! Ik kan me nog niet helemaal uitdrukken uiteraard, maar ik kan meer een meer gesprekken toch zo ongeveer verstaan.)

​

AFS Meeting 

Na 1 maand besloot AFS ons eens te contacteren voor een reünie met alle studenten en vrijwilligers in Santa Cruz. Dus op een zaterdag spraken we dan met zijn allen af in het huis van een van de contactpersonen. Mijn mama wilde per se meewandelen (ja hoor, het was wonder boven wonder zelfs op wandelafstand voor mij) dus een goede 20 minuten op voorhand pakte ik mijn spullen, om een kwartier op voorhand te vertrekken. Dan merkte ik dat ze moest letten op mijn neefje (haar kleinzoon), en dus moesten we hem eerst helemaal aankleden en uitzoeken hoe de buggy werkte en allemaal dingen die er uiteraard voor zorgden dat er heel veel tijd voorbijging. Uiteindelijk waren we dan halverwege de straat, en dan hoorden we mijn oma en opa roepen dat we de baby gewoon bij hen moesten laten, omdat hij handers ziek kon worden. Dat was 5 minuten na het tijdstip dat ik00000 eigenlijk in het huis van de reünie moest zijn. Dus lang verhaal kort: ik was de laatste persoon in het huis, blijkbaar gebruiken AFS'ers het concept van 'Bolivian time' niet... Voor de rest was het heel gezellig: ik zag Arthur (de andere Belg) terug, Tom was er natuurlijk ook en ik ontmoette eindelijk de andere Duitsers. Veel werd er niet over AFS gepraat, we kregen gewoon nog een andere contactpersoon toegewezen en dat was dat. Achteraf vroegen de Duitsers of ik niet mee wilde naar het huis van Barbara, haar ouders wilden graag haar vrienden ontmoeten. Haar papa heeft in zijn jonge jaren een tijd in België gestudeerd, en spreekt dus een klein beetje Nederlands. (Zijn studie was in het Engels, dus heel veel is het niet.) In ieder geval: de volgende keer dat we op bezoek kwamen gaf hij me een glas Duvel, dus ik was gelukkig! (;

​

Feria

Elk jaar is er in september een grote beurs in Santa Cruz: 'ExpoCruz', of kortweg 'la feria'. Iedereen kent het, en ofwel haat je het, ofwel hou je ervan. (Spoiler: ik laat het een eventuele volgende keer toch maar aan me voorbijgaan.) Het basisidee van deze expo is dat firma's uit verschillende uiteenlopende landen hun producten gier kunnen tentoonstellen, en zo veel mogelijk promo maken in de paar weken dat de expo er staat. Alles moet groter en spectaculairder en specialer dan de rest. De meeste mensen gaan er gewoon heen omdat de producten hier goedkoper zijn, maar houden ook wel van de grootsheid en het spektakel.

​

Ik ging op de voorlaatste zaterdagavond met mijn grootouders van hier. Dat was geen goed idee. (Zowel het element dat het zaterdagavond was al het element dat het met mijn grootouders was.) Het was OVERVOL. Overvol als in: je wordt gewoon door de massa meegesleurd door gangetjes, en af en toe stopt er iemand voor je zodat je eigenlijk gewoon geplet wordt omdat de mensen achter je het nog niet door hebben. Kortom: gezellig. Dit in combinatie met een grootvader die graag heel snel wilt stappen om alles gezien te hebben, en een grootmoeder die achter je zit te duwen en zegt dat je je grootvader moet volgen, is niet de meest aangename situatie.

​

De feria zelf in 1 woord was eigenlijk gewoon 'vreemd'. Er zat totaal geen structuur in, behalve dan dat het gearrangeerd was per continent of land. Maar binnenin had je dan een Zwitserse boenwasmachine naast een Duits bierkraam naast een Grieks olijvenkraam naast een Brits tandheelkundekraam en noem maar op. De echt interessante dingen die ik gezien heb kan ik volgens mij op een hand tellen. In ieder geval: mijn grootouders vonden het geweldig. Ze kochten vrij tot zeer veel spullen (die ze natuurlijk helemaal niet nodig hadden) en vielen voor elke '2+1 gratis' actie. Wat natuurlijk leidde tot zeulen met vele zakjes, en ik die uiteindelijk ook een deel zat te dragen.

​

Wanneer je dan denkt dat je alles gezien hebt, kom je bij het dierengedeelte. Rijen vol gekweekte koeien, en mensen die opeens gefascineerd zijn door dieren die ze anders gewoon voorbij zouden lopen. Er waren ook struisvogels, paarden, kippen, en nog wat andere dieren. Allemaal zaten ze vast op een veel te kleine plek en leken ze niet erg onder de indruk van alle mensen die hun aandacht probeerden te trekken voor de perfecte selfie. Ik vond het allemaal maar nogal zielig, dus daar zijn we niet te lang blijven staan.

​

Al bij al was het dus interessant om eens gezien te hebben waar iedereen het de hele tijd over heeft, maar ik snap heel goed waarom iemand geen motivatie zou hebben om een tweede keer te gaan.

​

Ziek 

Enkele weken geleden (wow, ik schrijf hier écht weinig op) voelde ik me op een zondag niet zo super. Ik heb toen de hele namiddag geslapen, en tegen de avond had ik koorts en keelpijn en hoofdpijn en zowat vanalles door elkaar. Ik kon een paar dagen niet naar school, en wilde eigenlijk gewoon even een paar daagjes in mijn huis in België vertoeven. We zijn na 3 dagen dan naar de dokter gegaan, waar we heeeel lang mochten wachten in de wachtzaal. Het was daar keiwarm, en ik wilde leunen in mijn stoel maar de leuning was kapot, dus dat was minder. Toen het eindelijk aan ons was waren we 5 minuten binnen, tot de dokter me antibiotica gaf en nog een ander soort pillen. Die moest ik dan voor 5 dagen nemen en nu is alles weer helemaal oké. Hoera!  Heel veel kan ik hier ook niet meer over zeggen, maar ik vond het toch het vermelden waard.

​

Gênante momentjes met Elena 

Zoals overal waar ik kom, moet ik toch altijd wel een manier vinden om dingen ongemakkelijk te maken. Hier enkele voorbeelden van mijn onhandigheid, hulpeloosheid en noem maar op. 

​

-In de eerste maand heb ik al 2 glazen gebroken. 1 stond op het randje van de tafel en stootte ik er per ongeluk af, het andere brak tijdens het afwassen. Twee keer moest ik dit daarna dus ook gaan uitleggen aan Claudia. Tjah...

​

-De mensen zijn hier kleiner. De bussen zijn hier ook kleiner. Dus is het niet meer dan normaal dat ik toen ik een dag na school uit de (overigens vrij volle) micro wilde stappen, heel hard mijn hoofd tegen de deur stootte. Tjah...

​

-Ik ken Franse en Latijnse woorden, natuurlijk kan ik goed Spaans! Zo goed dat ik in het begin andere mensen 'verbeterde' omdat ik dacht dat ik het synoniem wel kende. Het is niet 'padres', het is 'parentes'. 'djiboujar', wat is dat? Ik ken enkel 'desinar'. Tjah... 

​

-Toen ik in de klas een presentatie over een vrij onderwerp moest maken, besloot ik Antwerpen voor te stellen. In mijn laatste dia had ik een paar foto's van Antwerpen in de winter, met de kerstmarktjes en zo. Er stond in het groot 'Hibierno' bij geschreven. Toen ik terug op mijn plaats ging zitten heeft een vriend me zo vriendelijk mogelijk erop proberen te wijzen dat het eigenlijk 'Invierno' is, en dat ik dus al die tijd fout was. Tjah... 

​

Er zijn er nog wel een paar, maar die hou ik voor een volgende keer. Ik denk dat ik enkele onder jullie al gelukkig kan maken door uiteindelijk eens een teken van leven te geven. Binnen anderhalve week is er een reisje van AFS naar Isla del Sol, dus daar zullen jullie ongetwijfeld wel nog iets van horen! (Deze keer écht!)

​

Veel zonnige en veel te warme groetjes!

xxx Elena

​

PS: klik op de foto's voor meer info!

​

​

​