Vooraf

Zo'n 3 weken geleden kregen we een bericht van AFS dat we de kans kregen om een weekend naar Isla del Sol te gaan, een eiland in het Titicacameer. De reis begon wel vanuit La Paz, wat betekende dat we zelf vervoer naar daar zouden moeten regelen vanuit Santa Cruz. Er waren twee opties voor ons: de bus of het vliegtuig. Het eerste was veel goedkoper, maar wel 18 uur rijden. Het tweede was uiteraard duurder, maar slechts 1 uur vliegen. Aangezien we sowieso weinig extra tijd hadden (omdat we school/wek zouden moeten missen), besloten we te vliegen. We plakten er, gezien de kostprijs en korte duur van de reis, nog 4 dagen La Paz aan vast: de vrijdag ervoor tot de woensdag erna. Nog steeds niet zo lang, maar beter dan niets. Zolang we even weg konden en iets van het land konden zien waren we al lang blij. Dit gezegd zijnde: laat ik eraan beginnen!

​

Dag 1

Vrijdagochtend kwam Tom lans mijn huis om amen naar de luchthaven te vertrekken. Mamimi en Ronald brachten ons ernaartoe om 9:30 ('hora europeana, no hora Boliviana'). Eerst wilden ze een uur voor de boarding thuis vertrekken, maar dat heb ik dan toch maar even aangepast... Eenmaal aangekomen op de luchthaven verliep alles heel vlot en moesten we uiteraard toch nog wel even wachten. De controle hier is echt een mop, volgens mij kan je er zelfs door geraken met een hele bak bier en zeggen ze nog niets... (ooit eens proberen?) De vlucht was uiteraard ook gerekend met hora Boliviana, maar een halfuurtje later dan normaal vertrokken we dan toch naar La Paz. Eenmaal aangekomen stond een vrijwilligster van AFS ons al op te wachten. We aten met haar, Tom, andere Tom (uit Frankrijk die in Cochabamba leeft) en ik iets in de luchthaven omdat we nog moesten wachten op Kim uit Cobija. Ik had net als vorige keer heel veel last van de hoogte in het begin, ik kon zelfs mijn flesje water niet fatsoenlijk vasthouden omdat ik zo hard trilde, een heel raar gevoel. Uiteindelijk vertrokken we dan met een minibus naar het centrum, om dan een andere minibus naar het AFSkantoor te nemen. Het weer was vrij slecht die dag, dus tegen dat we daar aankwamen waren we toch al wel vrij nat. Niemand had er natuurlijk aan gedacht om een paraplu of regenjas mee te nemen, maar dat stopte ons niet om toch de stad te gaan verkennen.

​

We wisten van andere mensen die al aangekomen waren dat er twee groepjes al aan het rondlopen waren: een groep met enkel Duitsers en een groepje met allemaal verschillende nationaliteiten. We kenden meer mensen van de tweede groep, dus sproken we af om elkaar op de Plaza San Fransisco te ontmoeten. Ik dacht dat Jazmin (uit Vlaanderen) misschien bij deze mensen zou zijn, omdat zij de enige van de andere 3 Vlamingen was die ook mee zou gaan op de reis. Maar ineens stond daar niemand minder dan Jasper, die een week eerder nog had gezegd dat hij niet mee zou gaan! Ik was natuurlijk superblij om hem weer eens te zien, zeker omdat ik het echt niet verwacht had. Hij vertelde me dat Jazmin met nog een andere groep was, dus dat ik haar later die dag zou zien. Na een blij ontmoeting met alle andere personen, besloten we met de teleferico naar boven te gaan om een panoramazicht over de stad te krijgen. (De teleferico is een soort kabelbaan die mede dienst doet als openbaar vervoer doorheen de stad. Het ziet er heel futuristisch uit, zeker in contrast met de soms heel armzalige buurten. Het is wel heel handig, zeker omdat La Paz midden in de bergen ligt, en er dus zo goed als geen vlakke straten zijn. Én het uitzicht is natuurlijk prachtig.) In de rit naar boven zat ik samen met Matthieu, een jongen uit Wallonië met wie ik op het aankomstkamp ook al gepraat had. Alleen in deze ongeveer 10 minuten durende rit spraken we 4 talen: Frans, Nederlands, Engels en Spaans. Het is echt moeilijk om te kiezen soms, en je hersenen mixen gewoon vanzelf vanalles door elkaar. Het is wel officieel dat mijn Frans een dieptepuntje heeft bereikt, ik kan nog maar amper normale zinnen vormen zonder er Spaanse woorden met een Frans accent tussen te gooien... In ieder geval, eens boven gingen we binnen in een kip-fastfoodrestaurant dat een groot raam heeft met een zicht over de hele stad. We bestelden niets maar zaten daar gewoon als echte toeristen, dus ik voelde me wel lichtjes ongemakkelijk, maarja we zijn 'toeristen' voor iets zeker? (Normaal houden we niet van de naam 'toerist' omdat we ons echt willen integreren, maar deze 5 dagen kon ik me toch niet echt anders omschrijven...)

​

Eenmaal teruggekomen op het AFSkantoor zag ik Jazmin terug, en hebben we met ons drietjes weer wat bijgepraat (in het Nederlands!!). Na twee maanden geen Nederlands te spreken (zonder telefoontjes of Skype-sessies mee te rekenen) was dat toch wel even wennen! Zeker als je direct erna weer moet overschakelen naar Spaans of Engels werd dat, zoals ik al zei, een hele soep van talen. We kregen in het kantoor dan een gastgezin toegewezen voor die avond, de meeste hiervan waren gastgezinnen van studenten in La Paz die dan nog een paar plaatsjes extra in hun huis hadden. Ik sliep in het huis van Jana, een meisje uit Duitsland, samen met Kim, Conny (beide uit Duitsland) en Sonya (uit Italië). We hadden even moeilijkheden om op de plaats te geraken waar Jana ons zou ophalen, maar na uiteindelijk een taxi te hebben tegengehouden zijn we e toch geraakt. Jana woont, zoals de meeste Afs'ers in La Paz, in Zona Sur, het zuidelijke gedeelte van de stad. In dit gedeelte wonen de rijkere mensen, en voor mij was het toch ook een hele aanpassing om plots in zo veel luxe en properheid te zitten! Haar mama en zus waren superlief, en na een theetje en een Croque monsieur, een warme douche en een praatje, zijn we dan gaan slapen. Ik weet niet goed waarom, maar om een of andere reden lag ik die nacht heel lang wakker, wat de eerste stap was van een uitgeputte Elena na deze 5 dagen. Nog een klein weetje voor ik naar dag 2 ga: ik had een droom waarin ik een beetje boos was, wat resulteerde tot roepen in mijn slaap, wat Sonya een beetje schrik aanjaagde denk ik. Ik werd wakker van een 'euhhh todo bien?'... oepsie!

Dag 2

Omdat we met 5 meisjes in een huis aan de andere kant van de stad sliepen en om 7 uur op het kantoor zouden moeten staan, stonden we op om 5 uur. We vertrokken dan (al een beetje te laat, wat had je dan verwacht?) naar het telefericostation, om dan twee teleferico's naar het kantoor te nemen. Uiteindelijk waren we maar 5 minuutjes te laat en uiteraard niet de laatsten. Jazmin was er al, en stond te praten met een jongen die ik nog niet gezien had. Dan bleek dat hij ook een Vlaming (een Antwerpenaar zelfs!) was en ook naar Santa Cruz zou gaan! Hij gaat vrijwilligerswerk doen in Alalay, waar de meeste Duitsers in Santa Cruz ook werken. We praatten en beetje, en uiteindelijk zat hij ook de hele busrit naar Isla del Sol naast me in de bus. Het gaat raar zijn om hier ook Nederlands te kunnen praten, maar waarschijnlijk wel handig voor hem om iemand te hebben die toch al min of meer dingen kan vertalen.

​

In ieder geval, we vertrokken dus met de bus naar de plek waar we een boot zouden nemen. Het was zo'n 3 uur rijden denk ik, omdat het verkeer in La Paz en El Alto ALTIJD lijkt stil te staan. Na een tijd konden we het meer zien, en WAUW, ik was op slag verliefd. Het is zo uitgestrekt, en dan zie je de besneeuwde bergtoppen in de verte en de heuvels errond, alles lijkt gewoon uit een schilderij te komen! Helaas zat ik wel aan de foute kant van de bus (hoe kan het ook anders), dus het zicht kon beter, maar ik ga niet klagen. We kwamen aan aan een strandje, waar we nog even moesten wandelen tot onze twee bootjes. Voor we aan boord gingen, hadden we eerst een superlekkere picnkick met allemaal typisch Boliviaans eten. (Niet als toeristenattractie, dit was gewoon echt hun dagelijkse kost.) Ik leerde daar al een paar nieuwe mensen kennen, vooral Duitsers, want die zijn duidelijk in de meerderheid. Het nadeel is een beetje dat alle Duitse vrijwilligers (ongeveer 25 personen in totaal) al 2 kampen van 5 dagen samen hadden in Duitsland, en ze zijn niet allemaal even enthousiast om ook andere mensen in deze groep toe te laten. Ook praten ze bijna de hele tijd Duits, hoewel er de vorige dag plannen waren om enkel je eigen taal te praten als er geen andere mensen in de buurt zijn, en anders over te schakelen op Spaans of eventueel Engels. Dat plan is het hele weekend bijna niet uitgevoerd... Omdat mijn Duits al wel verbeterd is met mijn Duitse vrienden in Santa Cruz verstond ik het meeste wel, maar ik snap zeker dat andere mensen zich er nog meer aan zouden ergeren, en het doet je ook niet heel welkom voelen... Maar oké, genoeg geklaagd over de Duitsers, de meeste onder hen zijn echt geweldige mensen eens ze met je praten!

​

Na de picknick stapten we dus op de 2 bootjes, die ons naar Isla de la Luna zouden brengen. Ik zat op het dak, en had dus een super zicht op het meer en alle eilandjes rondom. Er waren wel vrij veel golven, wat mijn geweldige evenwichtsorgaan natuurlijk niet zo goed aankon. Ik ben er uiteindelijk levend geraakt, maar moest toch nog even recupereren. Veel tijd was hier niet voor, want we moesten op dit eiland al meteen een eind naar boven stappen tot een tempel. Op zich niet zo moeilijk zou je denken, maar die hoogte eist echt zijn tol! Mijn hele tijd in La Paz en omstreken heb ik me zó onfit gevoeld! Echt, ik wil voor de zekerheid toch nog even proberen of dat hier ook zo is als ik zou gaan wandelen, maar ik steek het tot nu toe toch wel op de hoogte! We liepen daar een beetje rond, kregen een uitleg, en staken dan over naar de andere kant van het eiland, waar onze boten zouden wachten. Er stond al een namiddagzonnetje, wat alles nog eens zo mooi maakte. Beneden maakten we enkele foto's met de Santa Cruz gang (die ik jammer genoeg nog niet heb), en een paar dappere personen waagden zich in het meer. Ik had helaas geen zwemkledij mee, maar als ik nog eens terugkom (wat zeker gebeurt, zoniet dit jaar, dan een andere keer), waag ik me zonder nadenken ook aan een plons. Een belangrijk punt dat ik nog ben vergeten zeggen: op dit eiland zag ik mijn eerste echte llama's (van dichtbij) in Bolivia!!! Dat was een zeer goed moment.

​

We namen dan terug de bootjes, deze keer naar Isla del Sol. Daar aangekomen moesten we met onze bagage een trap op en deden we een hele klim naar boven tot ons hotel. Eerst waren we met een deeltje al de rest van de groep kwijt, waardoor we te veel naar boven waren geklommen de rest moesten bellen om onze weg te vinden... We kwamen dan aan in 1 hotel, maar omdat we met te veel waren moesten we naar een ander hotel gaan. Helaas was Jazmin op dat moment even aan het rondwandelen, waardoor ik niet in hetzelfde hotel sliep en alleen met Fransesca, een Duits meisje, op de kamer sliep. Op zich geen probleem, ik wilde gerust nieuwe vrienden maken! Alleen wilde zij dat precies niet... Ik vroeg haar naam en waar ze vandaan kwam, en ze antwoordde wel, maar vroeg niets terug en toonde ook totaal geen interesse in een gesprek. Dus dan gaf ik het ook al maar op en zocht ik andere vrienden. (Sorry als dit gemeen klinkt, maar ik wist echt niet wat te doen.) Ik ben dan met Johann, Kim en Patrick (alle drie Duitsers, hoe kon het ook anders) naar een winkeltje gegaan en we besloten om een fles wijn uit Tarija te kopen voor bij een kampvuurtje 's avonds. (Geen nood: we hadden toestemming gekregen om alcohol te drinken, we zijn brave kinderen die dat eerst vragen hoor! (;)

​

We hadden met de hele groep gezellig samen een avondmaal in het eerste hotel: eerst soep en dan forel! Mijn eerste keer vis hier! Normaal ben ik niet zo'n grote fan van vis, maar deze vis was echt hemels. Dus aan allen die ooit het plan hebben om naar het Titicacameer te gaan: bestel trucha, het is het waard. Uiteindelijk heb ik vooral binnen gezeten met een paar Duitsers, genietend van de rode wijn, die overigens ook heel lekker was. De Duisters hadden op hun twee kampen voor hun vertrek een paar 'energizers' aangeleerd gekregen. Ze waren vast van plan om 2 hiervan ergens dat weekend te doen, en die avond was het dus zover. Eerst 'el pollo' en dan 'oh alele'. Ik weet dat dit niet veel zegt, maar ik ga gewoon zeggen dat ik bijna op de grond lag van het lachen erna. Hopelijk komt er ooit een tweede keer, dan kan ik een filmpje maken om meer duidelijkheid te scheppen... Omdat het ineens al vrij laat was en ik toch wel moe was van deze volle dag, besloten Tom en ik om terug te wandelen naar ons hotel en te gaan slapen.

​

Voor wie denkt dat dag 2 hier gedaan is: je bent mis! Op de patio voor ons hotel stond de bazin ons op te wachten, en ze zag er niet blij uit. Ze begon half te roepen dat ze dit nog nooit had meegemaakt, dat het bijna 12 uur was en dat we nog niet terug waren, dat alle andere toeristen altijd ten laatste om 10 uur binnen zijn, dat we ons waarschijnlijk allemaal aan het bezatten waren en dat de jeugd van tegenwoordig toch ongelooflijk was (even voor de duidelijkheid: we hadden echt niet veel gedronken, niemand was echt dronken), dat ze de deur meteen zou sluiten en de rest maar buiten moest slapen. Wij legden haar dan uit dat we niet wisten dat dat poortje in de nacht sloot, dat we anders wel vroeger gekomen zouden zijn, dat het ons echt speet maar dat er een kampvuurtje was en iedereen gewoon gezellig samen zat. We vroegen of we de rest mochten gaan halen om zo snel mogelijk mee te komen, maar ze was zo kwaad dat zelfs dat niet mocht. Terwijl we dan probeerden berichten te sturen naar de rest (wat bij mij niet lukte want ik had geen bereik), kwam ze toch een beetje bedaarder terug en zei ze dat we in 5v minuten de rest mochten gaan verzamelen. We bedankten haar erg hard en gingen zo snel we konden terug naar de rest. Helaas hadden die allemaal geen zin om naar huis te gaan, maar gelukkig hielpen de verantwoordelijken ons een beetje en was iedereen een kwartiertje later dan toch in het hotel. Na nog een paar keer 'dit heb ik nog nooit meegemaakt' en 'ik neem nooit meer jongeren in mijn hotel' gingen we allemaal rustig slapen.

​

Dag 3

Op zondag werden we wakker gemaakt met een gezellige (let op de sarcastische noot) 'LLAVE' ('SLEUTEL'). We stonden op, ik wilde graag goedemorgen zeggen tegen mijn kamergenootje, maar werd gewoon compleet genegeerd dus deed dan hoefde het ook niet meer. (Klein detail: ditzelfde meisje praatte dezelfde dagen nog vrij lang tegen zowel Jazmin als Tom, ik weet echt nog steeds niet waarom het met mij niet lukte. Ben ik zo anti-sociaal? :D) We gingen weer naar het andere hotel voor een ontbijt, en vandaar startten we een wandelingetje naar de top van de berg. Daar stond een soort stenen altaartje met een vuurtje en wat wierrook. Onze gids van de vorige dag stelde zijn gezel voor en samen voerden ze een 'cocaceremonie' uit. Ik weet eerlijk gezegd niet in hoeverre het een toeristenattractie was, maar ze leken in ieder geval wel achter hun standpunt van chakras en de energie van de zon te staan. We mochten allemaal een paar cocabladjes pakken en ze in het vuur leggen terwijl we bedankten voor alles wat we hebben. Het uitzicht op de berg was echt supermooi, je kon helemaal rondom kijken, en in de verte kon je ook Peru zien liggen. Natuurlijk werd daar dan ook gebruik van gemaakt om allerlei foto's met vrienden en landgenoten te nemen. Plots verscheen daar dan ook een lama met twee kindjes aan de leiband, wat ik al vrij 'verdacht' vond. Iedereen wou foto's van de lama, en daarna vroegen de kindjes natuurlijk geld, zonder eerst te zeggen dat je zou moeten betalen voor een foto. Dat bevestigde mijn toeristische trekpleister-vermoedens dus nog een beetje meer. We gingen erna weer naar beneden en aten weer op dezelfde plek middageten.

​

Na het middageten gingen we weer naar de boten om hiermee naar Copacabana te gaan. We namen afscheid van de gids, die blijkbaar op het eiland woonde en voeren weg. Ik had al gehoord van Copacabana, maar wist er niet zo veel van. Eigenlijk was het, om het heel simpel te zeggen, een van die plekken die ooit mooi was maar nu gewoon verpest door al het toerisme. We liepen er zo'n uurtje vrij rond, maar bijna niemand kocht iets, omdat alles er van 13 in een dozijn scheen te zijn. we bezochten ook nog even de kerk, Jasper brandde kaarsjes in het kaarsenkappeletje en dan was het tijd om de bus terug te nemen. Omdat we weer op een ander eiland zaten, moesten we weer met een boot oversteken naar het vasteland. Normaal gezien heb je dan zo van die grote boten waar een bus op kan rijden, maar hier hadden ze gewoon een soort houten vlot met een motor dat maar moest dienen. Ik heb toch een paar keer een bezorgde blik op de bussen geworpen, maar zoals altijd komt het hier uiteindelijk wel goed. We kochten hier nog een beetje eten en drinken voor de rit, en reden dan uiteindelijk in 1 keer door naar het kantoor.

​

Vanop het kantoor zouden we normaal vertrekken naar ons hostel, maar de anderen die er ook zouden slapen wisten net als ik niet waar ergens in de stad het lag. Intussen snap ik de vorm en het vervoer in La Paz al iets meer, maar zo duidelijk als in Santa Cruz zal het nooit zijn. In ieder geval, de rest wilde weer bij een gastfamilie gaan slapen. Ik wilde eigenlijk liever gewoon aan een taxichauffeur het adres tonen en dat was dat, maar had nu ook geen zin om alleen te gaan. Er waren wat problemen met het vinden van een gezin voor mij, maar die zijn niet echt het vermelden waard, het zou te veel gezaag zijn voor niets. Uiteindelijk sliep ik met Eva en Tom in het huis van Maline. Weer dezelde situatie: huis in Zona Sur, heel groot en luxueus. We waren allemaal heel moe, dus veel meer valt er ook niet te vertellen over deze avond.

​

Ik verbleef nog 3 dagen langer in La Paz en zou hierover nog graag meer in detail vertellen, dus ik ga mijn post hier beëindigen. Ik weet dat het heel lang is, sorry daarvoor, maar ik heb nog wat goed te maken door zo lang niet te schrijven... Hopelijk was het een beetje interessant en proficiat als je tot hier bent geraakt! (;

​

Tot binnenkort!

Elena

​

PS: foto's volgen snel, de tekst is al voor de ongeduldigen onder jullie...

​