Holaaaa!

​

Het is weer lang geleden , maar vandaag ben ik er dan weer met een (ongeveer twee maanden geleden geschreven) blog over het universiteitsleven hier en een paar andere dingen die gebeurd zijn.

​

Het is 'bijna' zover! 

Christian, mijn vrijwilliger van AFS en ik gingen verschillende keren in 2 weken langs om eerst mijn richting te kiezen, en dan (op Boliviaanse wijze) duizend keer opnieuw te vragen wanneer de lessen zouden beginnen. De meeste universiteiten begonnen rond midden februari, de mijne 15 maart. Na veel 'kom morgen/ eind deze week/ volgende week maar terug 'besloot ik dan maar een weekendje naar Sucre te gaan, omdat ik het echt beu was om in mijn huis in Santa Cruz te zitten wachten en me te vervelen. (Want ja, tijdens mijn vakantie heb ik me och wel veel verveeld. Hoewel ik in een prachtig land zit kan je natuurlijk niet altijd reizen, en het feit dat mijn AFS-vrienden buiten de stad werken helpt er ook niet bij. Ook had ik niet zo veel vrienden van mijn colegio waar ik nog veel mee praat dus het was eigenlijk vooral een beetje afwachten en dingen zoeken om te doen.)

​

Jasper en Jazmin, de enige andere twee Vlamingen in Bolivia, wonen beide in Sucre. Helaas kon ik tijdens deze periode bij allebei niet verblijven, dus moest ik een hostel zoeken. Ik verbleef hier uiteindelijk maar 1 nacht omdat Lila, een Frans meisje, me wel in haar huis wilde ontvangen. Zo zie je maar: AFS, 1 grote familie. (;
De ochtend dat ik aankwam was vrij onaangenaam, zoals altijd kwam de flota (bus) veel te vroeg aan (rond 5 uur 's ochtends) en ik ging met een taxi naar mijn hostel. Op de site stond dat de receptie 24/24 geopend was, maar dit betekende natuurlijk niet dat mijn kamer dan al vrij was. Dus daar zat ik dan, om 5 uur in de morgen op een regenachtige dag, in de zetel in de lobby van mijn hostel met de lichten uit, want de bediende wou wel nog slapen in de andere zetel. Rond 7 uur besloot ik dan maar buiten te gaan en ontbijt te gaan zoeken. Ik heb meer dan een uur in die vreemde stad door te gietende regen zitten wandelen voor ik iets geopend vond, blijkbaar wonen er daar niet zo'n vroege vogels als in SCZ. Het ontbijt deed dan wel extra goed. De AFS-studenten van Sucre hadden jammer genoeg wel vanaf die week les, waardoor ik in de voormiddagen altijd mezelf zou moeten zien te entertainen. Gelukkige stuurde Jasper me die dag dat hij een springuur had, en zijn we gezellig met een jugo gaan bijpraten in de Mercado Central. Hij nodigde me uit om 's middags in zijn huis te komen eten, en zo zag ik ook zijn ouders en broertje terug (ik had hen al eens in Santa Cruz ontmoet). Ze waren nog steeds even gastvrij en vriendelijk, hoe kon het ook anders.

​

De volgende dag zag ik veel van Sucre: in de ochtend ging ik alleen op stap, in de namiddag was er altijd wel iemand die mijn gids wilde zijn en de stad laten zien. Echt, Sucre is ZO mooi. Van de witte huizen en de mooie kerken tot een Paleis van Italiaanse imigranten in het begin van de vorige eeuw, ze hebben het allemaal. (Stiekem ben ik wel een klein beetje jaloers, maar intussen hou ik natuurlijk ook echt wel van mijn Santa Cruz.)

​

Op maandagavond nam ik mijn flota vanuit SCZ, op zondagochtend stond ik er weer. Trouwens: de busreis was de verschrikkelijkste tot nu toe: ongeasfalteerde bochtige wegen naast een diepe afgrond, en dit alles in het pikkedonker. Ook is dit alleen al iets waar ik instant misselijk van word, maar dan kwamen er nog de vrachtwagens aan veel te hoge snelheid uit de andere richting bovenop, die grote stofwolken achterlieten zodat het een beetje gokken werd waar de weg lag. Zoals jullie wel kunnen vermoeden heb ik niet zo veel geslapen die nacht.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Universiteit

In ieder geval, die maandag ging ik nog eens naar de universiteit om te vragen of de lessen nu al waren begonnen, en ze wisten me dan eindelijk te zeggen dat het donderdag wel zo ver zou zijn. Dus eindelijk kon ik starten in de universiteit en kon mijn sociaal leven weer een beetje op gang komen. Ik volg communicatiewetenschappen, maar hier overlapt dat eigenlijk veel met audiovisuele. Omdat ik geen 'echte' student ben mag ik vakken kiezen van eender welk semester, en koos ik er natuurlijk de interessantste uit. Ik volg nu vakken als fotografie, cinematografie, TV&video en radio.

​

De eerste dag kwamen er uiteraard veeel te veel mensen met me praten. Ik ben misschien al wel een beetje socialer geworden hier, maar zó sociaal nu ook weer niet. (; Het ding dat me vooral stoort aan de mensen die allemaal direct met me willen praten is dat dit vaak de mensen zijn die he alleen voor mijn 'buitenlands zijn' doen. Niet echt uit interesse voor andere culturen of zo, eerder als in 'het rijke blanke meisje met blauwe ogen en blond haar'. Ik had precies al 100 beste vrienden zonder dat deze mij echt kenden, ik kon niets fout doen, zo leek het wel. Nu kan je wel zeggen dat ik ondankbaar ben en gewoon blij moet zijn dat er mensen tegen mij praten. Dat ben ik natuurlijk, zolang het maar oprecht is, en dat is lang niet altijd het geval.

​

De tweede dag ging al beter en leerde ik de mensen kennen met wie ik nu de meeste lessen heb en het meeste tijd mee spendeer. Mijn enige 'echte' vriend op het moment is Adam, een jongen met een Boliviaanse papa en Amerikaanse mama die hier zijn universiteitsstudies doet, omdat dat in Amerika echt duur is. Helaas spreken we wel veel Engels samen, maar ik leer nog steeds Spaans bij, geen zorgen.

De univeriteit is over het algemeen vrij chaotisch. Leerkrachten komen te laat of dagen gewoon niet op, leerlingen nemen hun kinderen mee naar de les (door het grote aantal tienermoeders hier), de lessen zelf zijn vaak vrij gemakkelijk. Er is 1 leerkracht, licen Ventura, die ik voor twee klassen heb. Hij komt altijd minstenst een halfuur te laat, meestal meer dan een uur. Het probleem is dat je nooit precies weet hoe laat hij zal aankomen, en vanaf dat hij binnenkomt gaat de deur op slot. Dus als je dan ne drinken was gaan kopen of evn naar het toilet was heb je dikke pech. Zo was ik eens buiten aan het wachten tot hij zou aankomen, met zicht op de trappen. Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat hij met de lift aan mijn andere zijde zou komen, dus zo bleef mijn rugzak binnen staan en ik buiten. Dan moest ik zo'n 2 uur tot half 9 's avonds zitten wachten tot de les voorbij was, super gezellig. Over het algemeen amuseer ik me wel in de universiteit, vooral met heo Adam en ik lachen over hoe absurd sommige dingen die we leren of moeten doen zijn. Ik zou toch nooit mijn hele studies hier kunnen doen denk ik...

​

​

AFS-trip

Toen ik zo vaak met Christian naar de unief moest waren we aan het praten oer welke plekken ik nog graag zou willen bezoeken in Bolivia. Hij bekende dat AFS eigenlijk nog geld overhad, en dat hij zou proberen de anderen te overtuigen om een reisje te maken. En zo geschiedde, in de Semana Santa gingen we met zijn allen naar Roboré, een dorpje op zo'n 6 uur rijden van Santa Cruz.

We hadden ons eigen minibusje met een eigen chauffeur/gids, een vrij jonge kerel die Jorge heet. (Hoe kan het ook anders in Bolivia?) Het busje had uiteraard geen airconitioning, dus in het tropische weer waren we een klein beetje aan het sterven tijdens de trip. Gelukkig was het wel heel mooi.

​

We kwamen rond 4 uur 's middags aan en gingen direct eten in het restaurantje waar we elke maaltijd zouden eten deze paar dagen. Het eten was er écht lekker, dus geen probleem voor ons. Daarna gingen we naa ons hostel, waar wij eigenlijk de enige drie kamers bezetten. Dus: de 4c jongens in een kamer, de 4 meisjes in een kamer en de 2 vrijwilligers in een kamer, lekker simpel. Het was al vrij laat intussen dus we konden niet meer zo veel doen die dag. We reden dan maar naar een uitzichtpunt waar we eerst een wandelingetje omhoog moesten doen en dan van daar de zonsondergang bekeken. Het was wondermooi. In de hele omgeving was geen stad te bekennen, gewoon 1 grote groene zee van bomen. Bij de afdaling zei Jorge dat er aan de andere kant van de berg jaguars zaten die ook al wel eens mensen gedood hadden, maar geen zorgen aan deze kant niet hoor! "En als je je groot maakt en doet alsof je niet bang bent doen ze helemaal niets!" 3 keer raden wie er helemaal vanachter aan de groep liep in de donkere afdaling...

​

De volgende dagen bezochten we verschillende natuurgebieden in de buurt. Het spectaculairste waren de warmwaterbronnen. Het regende vrij hard toen we er aankwamen, maar gelukkig moet je maar door de regen lopen om dan in het zalig warme meer te stappen. Er was echt een lang stuk van de rivier dat lekker warm was, heel speciaal. Ook het zicht op de jungle naast je terwijl jij lekker warm in het water zit in de regen, het is vrij moeilijk om het gevoel dat hierbij komt te beschrijven. We speelden volleybal en lieten ons gaan in het borrelende drijfzand. Ik wou dat ik er foto's van had, maar helaas. Yuki, een Japanees meisje, had haar waterproof gsm meegenomen om foto's te nemen maar had niet door dat er een gaatje in haar gsm zat, dus daar ging haar gsm (en dus ook onze foto's, maar dat is niet het ergste natuurlijk). We bezochten nog wat andere watervallen en deden een wandeling naar een paar rotsschilderingen. Op de terugweg naar Santa Cruz zondag bezochten we nog Chochis, een soort heiligdom. We kwamen rond 1 uur 's nachts pas terug aan door allerlei omstandigheden, dus we waren doodop. In ieder geval ben ik heel blij dat ik nog wat meer van Bolivia heb kunnen zien, weer een plek die ik van mijn lijstje kan schrappen.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

Dit was het weer ongeveer voor deze keer! Donderdag vertrek ik me Tom voor iets meer dan 2 weken naar Buenos Aires en Uruguay, dus moest ik wel even een tussenupdate plaatsen voor het weer veel te lang wordt in mijn volgende blog. Ook begint mijn tijd hier echt serieus te korten! Na mijn reis blijft er nog maar 1 maand over! Ik snap zelf ook niet hoe het zo snel kon gaan. Langs de ene kant kijk ik er natuurlijk wel een beetje naar uit om naar België te gaan, maar ik ga het hier toch serieus missen. Ik moet er dus nog twee onvergetelijke maanden van zien te maken!

​

XXX

Elena